Laatste Shoot van 2020

Sinds afgelopen dinsdag zitten we in een lockdown. Om me heen zijn er enkele fotografen die doorwerken (met inachtneming van de geldende regels). Ik heb besloten dat ik in ieder geval tot en met 19 Januari 2021 geen shoots meer doe. Er stonden nog enkele shoots gepland voor deze maand, maar die worden opnieuw ingepland in het nieuwe jaar.
Vorige week had ik een gave shoot met mijn muze Leontine. Toen nog niet beseffende, dat dit de laatste shoot van het jaar zou zijn. Zoals ik vaker doe, eindigde ik de shoot met daglicht. Er kwam veel licht in de studio. Afhankelijk van de positie van de zon, valt één kant (één muur) in de schaduw, wat heel mooi zacht licht geeft. Maar dit keer besloten we de andere kant te gebruiken. Hard licht.
Het is uitdagend om met hard zonlicht te werken, want een kwartier later is de stand van de zon al veranderd en daardoor ook het licht. Maar het werken met het harde daglicht was zeker een mooie afsluiting van de shoot. Het was weer een feestje om Leontine voor mijn camera te hebben en de shoot was een mooie afsluiting van mijn (fotografie)jaar.
Ik hoop in het nieuwe jaar meer vrij werk te maken en meer interessante opdrachten binnen te halen. Tot die tijd wens ik jullie alvast fijne feestdagen en de beste wensen voor het nieuwe jaar. Blijf gezond!

Terugblik 2020

Het is alweer de laatste maand van het jaar. Een jaar waar ik bij lange na niet mijn (financiële) targets voor mijn fotografie heb gehaald. Natuurlijk is het makkelijk om Corona de schuld te geven. Maanden lang geen shoots gedaan. Niet omdat dit moest, maar omdat ik van mezelf weet, dat ik tijdens een shoot niet of heel moeilijk mezelf aan de maatregelen kan houden. Daarom heb ik dit jaar veel te weinig gefotografeerd, zowel in opdracht als in vrij werk.
Hoewel Corona vast een aanzienlijke rol heeft gespeeld, ligt het ook deels aan mezelf: Ik mis mijn passie voor fotografie. De vlam in mij brandt nog steeds. Maar het is meer een klein waakvlammetje, dat bij een sessie op standje 6 of 7 schiet en een enkele keer op standje 8. Maar het brandt niet meer, zoals vroeger, dag en nacht continu op 9 of 10.
Zo’n twintig jaar geleden keek ik heel anders tegen fotografie aan. Ik wilde alles leren, verslond informatie en probeerde telkens wat nieuws. Ik stond met fotografie op en ging met fotografie naar bed. Maar net als een levenscyclus, bereikt het eens zijn top en gaat het daarna bergafwaarts. Ik heb ook de energie niet meer, die ik toen wel voorradig had. Ik sta nu anders in het leven en mijn fotografie spiegelt zich daaraan. Heerlijk om fotografen te zien, die net beginnen of net met een cursus of opleiding zijn begonnen. Maar zelf zit ik in een hele andere fase, zowel privé als zakelijk.
Regelmatig kijk ik terug op mijn eigen werk. Mijn vrij werk neem ik daar als leidraad, want dat is meer je ‘eigen’ werk, zonder restricties van een opdrachtgever. De afgelopen decennia ben ik met mijn vrij werk bijna uitsluitend in mijn studio bezig geweest. En dat is te zien aan mijn beelden. Ze hebben bijna allemaal een zwarte, witte of grijze achtergrond. Dat wil ik veranderen. Dus volgend jaar ga ik voor vrij werk op locatie fotograferen. Ik wil terug naar de tijd, toen ik nog geen studio had en met beperkte middelen moest fotograferen op locatie. Fotograferen was toen ergens heen gaan, beelden maken en fun hebben met de modellen. Ik ga mezelf een jaar lang een studio-verbod opleggen. Uiteraard blijft mijn studio volgend jaar wel beschikbaar voor betaalde opdrachten, maar voor vrij werk ga ik buiten mijn studio.
Maar zo ver is het nog niet. Deze maand staan nog enkele shoots in de studio gepland met mijn muzes, die zeker nog wat olie op mijn vuurtje gaan gooien.

Nieuwe Site

Mijn oude site was gebouwd met een theme van WordPress. Om de bugs eruit te halen krijg je om de zoveel tijd een update. Maar bij de laatste update ging het verkeerd. Mijn site zag er niet meer uit. (Ja… ik weet dat ik een child-theme had moeten aanmaken) Nu was ik al langer ontevreden over mijn oude site. Deze was namelijk niet echt responsive, zodat het er niet uitzag op je mobieltje of iPad. Op het moment dat zo’n update verkeerd gaat is het natuurlijk balen. Achteraf ben ik toch wel blij dat dit gebeurde, omdat het me verplichtte iets aan mijn site te doen.
Mijn nieuwe site is gemaakt met Adobe Portfolio. Het is eigenlijk heel simpel om op deze manier je site te bouwen. En het is responsive. Meeste tijd was ik kwijt aan het selecteren van de beelden, die ik op de site zou zetten. Binnen 2 dagen was mijn site klaar. Voor het wijzigen van mijn DNS-gegevens (want het site-gedeelte wordt gehost door Adobe) had ik wel de hulp van mijn hoster nodig. (Thnx Robert van KSH Solutions!)
Gevolg van die wijziging was wel, dat mijn blog het niet meer deed. Mijn hoster heeft hiervoor een subdomein aangemaakt, waar ik deze blog naartoe kon verplaatsen. En nu werkt deze ook weer.
Ik heb de blog niet meer aan mijn site gekoppeld. Ik voorspel dat deze blog uiteindelijk zal verdwijnen. Weinig mensen lezen blogs. Het is veel makkelijker om (passief) naar een vlog te kijken. Maar ik ben geen vlogger… Dus voorlopig blijf ik hier bloggen.
Maar nu alles werkt: Neem gerust een kijkje op mijn nieuwe site. En ook al is het responsive; Op een groot scherm blijft het toch mooier kijken.

www.hoogantan.nl

Muzes

Nurcan, Patty, Jacqueline & Leontine

Soms word je geïnspireerd door een vrouw. Niet alleen vanwege haar uiterlijk, maar zeker ook door haar innerlijk. In mijn fotografie ben ik een aantal muzen tegengekomen, die ik steeds opnieuw wil fotograferen. Je raakt er ‘fotografisch’ verliefd op. Bij elke volgende shoot komen er steeds betere resultaten. Net als een klein kind niet kan wachten totdat het zijn verjaardag is, kan ik niet wachten op de volgende shoot met mijn muze. In de doka was vroeger de spanning niet meer te houden en wilde ik zo snel mogelijk de contactvellen zien. Benieuwd naar de beelden. De digitale intrede heeft een stukje van die magie weggehaald. Maar ook al kunnen we nu direct resultaten bekijken, ik kan nog steeds als een klein kind niet wachten tot de volgende shoot met mijn muze. Vier personen springen er wel uit in mijn fotografie. Nurcan, Patty, Jacqueline en Leontine. In de Griekse mythologie waren er negen muzen, dus ik hoop er nog vijf tegen te komen…

100 MM

Model: Jacqueline

Gisteren had ik een testshoot met mijn muze Jacqueline. De tweede testshoot na de lockdown. We zien elkaar heel regelmatig. Toch had ik haar door diverse omstandigheden, al een hele tijd niet voor mijn camera gehad. Maar gisteren voelde het weer zo vertrouwd als voorheen.
Meestal heb ik een 24-70 mm objectief op mijn camera, maar dit keer maakte ik daarnaast meer gebruik van mijn 100 mm objectief. Dit is een korte teleobjectief, waardoor je automatisch meer afstand houdt tot het model. Maar zelfs met het gebruik van een 100 mm objectief, is het voor mij onmogelijk om constant anderhalve meter afstand van het model te houden. Een enkele keer kom je kortstondig in elkaars zone. Al worden die momenten door bewustwording wel geminimaliseerd.
Het was heel fijn om Jacqueline weer voor mijn lens te hebben. Veel bijpraten en lekker gek doen voor de camera. Ik word altijd vrolijk als ze langskomt voor een bakkie koffie of om voor mijn camera te staan. En ook al is ze voor my by far het meest gefotografeerde model; Elke keer is het weer fun en dat vlakt nooit af. Elk moment met haar is bijzonder. Thnx Jacq!

Anderhalve Meter

Model: Marleen Dalhuijsen

Afgelopen vrijdag had ik een testshoot met Marleen. De eerste shoot na de lockdown.
Het is voor mij sowieso moeilijk om anderhalve meter afstand te houden van Marleen. Meestal geef ik haar een stevige hug en een paar zoenen, zodra ik haar zie. Maar dat kan nu even niet. Wel hebben we (op gepaste afstand) genoten van een bak koffie en een mooi gesprek. Even bijpraten, want we hadden elkaar al een tijdje niet meer ‘in real life’ gezien.
Natuurlijk komt de check voorbij of het model gezond is. Marleen vertrouw ik volledig. Toekomstige klanten zal ik ook volledig moeten vertrouwen op hun woorden. En uiteraard moet ik zelf ook volledig klachtenvrij zijn voor elke shoot.
Van tevoren heb ik getwijfeld of ik met een mondkapje zou werken. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat bij portretfotografie de communicatie (verbaal en non-verbaal) tussen fotograaf en het model heel essentieel is. Een mondkapje zou een stuk van die non-verbale communicatie wegnemen. Maar als een toekomstige klant/model liever zou willen dat ik een mondkapje draag, zou ik er wel één opzetten.
Met ruime afstand van elkaar liepen we samen naar de studio. Ik liep vooruit, terwijl Marleen me volgde. In de studio heb ik geprobeerd om constant minimaal anderhalve meter afstand te houden van het model. Ik heb er geen meetlint naast gelegd, maar op sommige momenten zullen we vast binnen elkaars zone gewerkt hebben.
Alhoewel het echt heel fijn was om weer te fotograferen, voelde ik toch ook de druk van de nieuwe maatregelen. Ze spelen toch mee in je hoofd, waardoor je niet volledig gefocust bent op de shoot. Doe ik het wel goed? Houd ik genoeg afstand? Is dit anderhalve meter? Ik hoop dat ik die gedachtes bij een volgende shoot een beetje kan minderen en me meer kan concentreren op mooie beelden maken.
Het was leerzaam, maar vooral ook heel fijn om weer met fotografie bezig te zijn na een stop van twee maanden. Thnx Marleen!

Weer Opstarten

Sinds de ‘intelligente lockdown’ heb ik geen nieuw werk meer gemaakt. Fotografie is voor mij een ‘contact-beroep’, want als fotograaf kom ik normaliter regelmatig in de anderhalve meter zone van het model, of het model in de anderhalve meter zone van mij. De gezondheid van mijn klanten en die van mezelf, vind ik (veel) belangrijker dan mooie beelden maken of geld verdienen. En daarom ben ik sinds half maart gestopt met fotograferen. Sommige shoots heb ik gecanceld/uitgesteld en een aantal opdrachten heb ik in de tussentijd niet aangenomen.
Maar ik wil mijn fotografie niet een jaar ‘in de koelkast’ zetten, wachtende tot dat er een vaccin beschikbaar is. Financieel gezien houd ik het nog wel even uit, maar mijn handen jeuken om weer mooie beelden te maken.
Tijdens de persconferentie van gisteren is duidelijk gemaakt, dat sommige ‘contact-beroepen’ vanaf 11 mei weer mogen. Natuurlijk kom ik niet zo intensief in fysiek contact met de klant, zoals bijvoorbeeld bij een masseur of een kapper. Maar er is soms wel fysiek contact tijdens een shoot: Soms wil ik een close-up, soms corrigeer ik de pose, soms corrigeer ik de kleding, soms wil het model de beelden zien op de achterkant van mijn camera, soms zitten we naast elkaar, achter het scherm van mijn iMac, samen de beelden te bekijken. Het zijn allemaal momenten, waarbij er minder afstand is dan die anderhalve meter. Ik ga tijdens de komende shoots proberen om die momenten te minimaliseren.
Ik ben van plan het fotograferen in juni weer (rustig) op te pakken. Voor die tijd ga ik enkele (test)shoots met vertrouwde modellen doen. Onderzoeken of er knelpunten zijn en wennen aan een iets andere manier van werken.

het beeld

Model: Marit

Afgelopen vrijdag kwam Marit weer eens langs voor koffie en een shoot. Voorafgaand aan een shoot begin ik altijd eerst met een koffie. Het verwarmt mijn handen, bereidt mij mentaal voor en het is een mooi moment op (bij) te praten met mijn model.
Na de koffie, de studio ingedoken. Het voelt altijd vertrouwd om met mooie Marit te werken. We kennen elkaar al zo lang en in al die jaren staat ze regelmatig voor mijn camera. Ik probeer wat andere lichtopstellingen dan normaal uit. Sommige werken, sommige ook niet. Op het laatst wil ik met daglicht werken. Maar eigenlijk komt daarvoor te weinig licht door de ramen. Dan besluit ik het daglicht te combineren met flitslicht. Marit doet haar ding: Een gave look door de lens. En ik doe mijn ding: Op het knopje drukken.
Hoe goed we ons best ook doen; Na de shoot hebben we beiden het gevoel, dat het ‘het beeld‘ er niet tussen zit. Een snelle scroll door de beelden bevestigt dat gevoel. Maar ook al zit het beeld er niet tussen, er zijn genoeg beelden waar we tevreden over zijn.
En die het-beelden? Het jaar 2020 is nog lang niet voorbij en Marit komt vast nog wel eens langs in mijn studio.

Hoo Gan Tan fotografie