De laatste dagen ben ik erg veel aan het spelen met Lightroom. Het programma verkennen en het me eigen maken. En dat doe ik vaak tot in de late uurtjes.
Vroeger heb ik talloze diafilms laten ontwikkelen als kleurnegatief. Cross-processing vond ik gaaf. Er werden onvoorspelbare kleuren getoverd. Soms waren de resultaten erg mooi, vaak waren ze wat minder. Met het analoge traject, was het altijd weer afwachten wat er uit kwam, qua contrast en verzadiging van de kleuren. Nu is het met Lightroom een stuk makkelijker geworden. Met twee klikken in Split Tone bepaal je de kleuren van je beeld. Een koele kleur (zoals blauw) voor de schaduwen en een warmere kleur (zoals geel) voor de lichten. En dan kun je daarna ook nog de balans tussen die twee kleuren verfijnen. Gaaf, snel, makkelijk.
Wat ik wel merk is dat retoucheren fijner, sneller en accurater werkt in Photoshop. Dus Photoshop zal geen overbodige programma voor me worden. Maar hoe meer ik met Lightroom werk, des te meer ik het programma leer kennen en leer waarderen.

Edit: Op MacMinds via Hieronymus Evers geleerd dat Split Tone in de analoge periode het bewerken van zwart/wit beelden met verschillende kleuren toners is (een kleur voor de lichten en een kleur voor de schaduwen). Dat is heel wat anders dan Cross Processing (film ‘verkeerd’ ontwikkelen).