Veilig. Als ik mezelf in 1 woord zou moeten omschrijven zou ‘veilig’ het woord zijn. Zelden neem ik grote risico’s. Daarnaast ben ik ook een routinematig wezen. Door die routine weet ik wat ik kan verwachten en daar voel ik me weer veilig bij. Ik voel me saai. Ik ga zelden uit. Heel toevallig ben ik vorige week zaterdag met een hele goede vriendin naar een feest gegaan. Terwijl dat vriendinnetje binnen -no time- kennismaakt en een praatje aanknoopt met heel veel mensen, kwam ik niet veel verder dan handen schudden en het opzeggen van mijn naam. Ik kwam nog niet eens tot een halve glas Mojito en hield het maar bij pure Tonic. Zelden ga ik over mijn ‘veilige grenzen’. Zelden ga ik echt uit mijn dak. Als ik een keer met mijn auto wil blazen, zorg ik dat ik onder die overschrijding van 50 km/u blijf, zodat ik mijn rijbewijs niet riskeer. Vaak wil ik wel mijn veilige grenzen overschrijden, maar ik heb gewoon het lef er niet voor.

Ook met mijn fotografie overschrijd ik zelden mijn ‘veilige grenzen’. Alhoewel ik bij (betaalde) opdrachten mijn best doe om mooie beelden eruit te persen, neem ik meestal weinig risico. Dat is vrij normaal. Maar in mijn vrij werk ga ik ook niet echt extreem. En dat moet anders…
“Als je een goede fotograaf wilt worden, moet je slechte foto’s maken” zei Jocelyne Moreau eens tegen mij. Van slechte foto’s kun je immers veel leren. Maar je kunt deze woorden ook anders interpreteren: Durf slechte foto’s te maken. Durf je grenzen op te zoeken. Ga maar eens flink op je bek. Ik moet echt beter mijn best doen om beter te falen. Weg uit mijn ‘veilige zone’ en flink experimenteren met mijn fotografie. Grenzen opzoeken. Ook in mijn persoonlijke leven. Je leeft immers maar 1 keer, dus geniet ervan. Try harder to fail better!