“Early in my career I wanted to be professional, that was my complete aspiration in my early life because professionals seemed to know everything – not to mention they got paid for it. Later I discovered after working for a while that professionalism itself was a limitation. After all, what professionalism means in most cases is diminishing risks.” – Milton Glaser

Als fotograaf heb ik een flinke drang om mooie, perfecte beelden te maken. Perfectionisme lijkt een goede inslag, maar het kan heel verlammend werken. Vooral als ik werk in opdracht, is er geen ruimte voor geëxperimenteer. Bang voor de nevenwerking van dat experimenteren: slechte beelden. Milton Glaser heeft het goed verwoord: In een professionele omgeving minimaliseer je risico’s.
Ik denk vaak aan het maken van mooie, perfecte beelden, maar ondertussen komt er niets uit mijn handen. Het verlamt mij. Faalangst. Want wat als er geen beelden uit komen, die niet voldoen aan mijn verwachting? Dat zou een teleurstelling zijn. Al die tijd en moeite van mij en eventuele anderen die aan het beeld meewerkten… allemaal voor niets. Ondertussen zoek ik naar tientallen excuses om niet de beelden te schieten, die ik wil schieten: Tja… ik heb geen supergoed model, tja… een assistent zou wel handig zijn, tja… maar die andere fotograaf fotografeert met mooier apparatuur in een veel grotere studio…
Niet veel professionele fotografen zullen het graag toegeven. Maar bij het maken van al hun mooiste beelden heeft een grote portie geluk een belangrijke rol gespeeld. En ik weet het recept om dat portie geluk te krijgen: heel veel schieten met alle beperkingen die je hebt en nieuwe dingen proberen, risico’s nemen. Wat te doen met die teleurstellende slechte beelden? Ach… op mijn mac zit een prullenbak.