“I’ve worked out of a series of no’s. No to exquisite light, no to apparent compositions, no to the seduction of poses or narrative. And all these no’s force me to the “yes.” I have a white background. I have the person I’m interested in and the thing that happens between us.” – Richard Avedon
Avedon is één van mijn favoriete fotografen. Zijn serie beelden In the American West is heel erg bekend. Hij plaatste personen voor een witte achtergrond en haalde de geportretteerde daarmee helemaal uit zijn / haar context, zodat de nadruk uitsluitend op de persoon kwam te liggen. Hij gebruikte (indirect) daglicht. Ultra zacht. Geen schaduwen. Aanvankelijk was ik niet zo gek op deze serie. Licht vond ik te saai door het gebrek aan schaduwen. Totdat ik die mooie grote printen in FOAM zag hangen. De intensiteit waarmee hij de personen benaderde, spat van de printen af. Het zijn rauwe beelden. De schoonheid zit zeker niet in het uiterlijk van de personen, maar in de directheid van de beelden.
Gisterenavond kwam Jacqueline weer eens langs voor een test. Ik vind het altijd gaaf om met haar te werken. We werkten met een donkergrijze achtergrond en ze opperde het idee om met een witte achtergrond te werken. Ik moest toen aan Avedon denken. Natuurlijk komt dit portret niet eens in de buurt van de grote meester. En ik heb ook geen schaduwloos licht gebruikt om haar uit te lichten. Het is ook niet het mooiste beeld wat ik ooit van Jacqueline heb geschoten. Nog geen eens het mooiste beeld van gisteravond. Toch vind ik het beeld iets gaafs hebben, al kan ik niet goed onder woorden brengen waarom… Ik weet alleen dat ik vaker personen op deze manier wil fotograferen. Work in progress.