Verliefdheid zit weer in de lucht. Om me heen hoor ik allemaal verhalen van mensen die verliefd zijn. Ik heb dat gevoel al lang niet meer gehad. Het is nu voor mij ‘houden van’. Natuurlijk word je bij verliefdheid in de meeste gevallen teleurgesteld en blijkt dat ze helemaal niet zo perfect is zoals in je gedachten. Of ze valt helemaal niet op jou. Of die illusie blijft voor jullie beiden wel bestaan, maar tijdelijk… En als je veel geluk hebt blijft er ‘houden van’ over. Houden van haar… met alle positieve en negatieve kanten is eigenlijk een realistische vorm van verliefdheid.
Maar als ik terugdenk aan vroegere tijden dat ik echt verliefd was, weet ik dat het één van de allermooiste gevoelens is die er bestaan. Dan kan ik best wel jaloers zijn op mensen die nu die verliefdheid wel hebben. Helemaal vol zijn van iemand. Aan niemand anders kunnen denken. Wel heb ik ‘fotografische verliefdheid’. Zo’n gevoel dat je iemand heel graag wil fotograferen. Daarbij probeer je (net als in de echte verliefdheid) alleen de positieve kanten te zien en vast te leggen. En voor mij is dat ook wel een fijn gevoel. Maar het is een hele slechte surrogaat voor echte verliefdheid, waarbij je gevoelens superhoge toppen maakt. Je hormonen zorgen ervoor dat er adrenaline, dopamine, phenylethylamine en norepinephrine in je hersenen worden aangemaakt. Verslavende stoffen met moeilijke namen die er stuk voor stuk zorgen, dat je haar niet meer uit je hoofd krijgt. Woh… wat een heerlijk gevoel.
Geloof dat ik stiekem toch verliefd ben. Ik krijg haar ook niet uit mijn hoofd…