In de analoge tijd genoten twee fabrikanten veel respect van fotografen: Hasselblad en Leica. Mede dankzij de Duitse optiek waren deze twee merken beroemd. Ik weet nog de tijd, dat ik ook een Hasselblad wilde kopen. Hasselblad had iets magisch… Het leek destijds wel of al mijn favoriete fotografen met dat merk werkten. Met een Hasselblad onderscheidde je jezelf van ‘amateuren’, want Hasselblad werd alleen gebruikt door professionele fotografen of door hobbyfotografen, die hun passie heel erg serieus namen. Samen met mijn (foto)vriend Martin stonden wij vaak voor de vitrines te kijken naar dat mooie spul. Maar we kochten niets. Ten eerste was ons budget niet toereikend en ten tweede vonden we ons fotowerk niet “Hasselbladwaardig”.
Toen ik genoeg gespaard had om een Hasselblad instapset te kopen (body, standaard 80 mm lens, 120-filmcassette en lichtkapzoeker) vond ik mijn beelden nog steeds niet Hasselbladwaardig. Ik kocht een Bronica (SQ-B) om toch met middenformaat te werken. Dat had ik beter niet kunnen doen, want nog geen eens 20 filmrolletjes later was er een aanbieding van Hasselblad (extra achterwand gratis), waardoor ik uiteindelijk toch mijn spiksplinternieuwe setje kocht. Hierdoor bleef Bronica, na slechts enkele rolletjes te hebben belicht, stof happen.
Ik kocht mijn Hasselblad aan het begin van de digitale intrede. Aanvankelijk trok ik mezelf niets aan van die digitale verandering en bleef stug door analoog fotograferen en ook investeren in de V-serie (analoge lijn). In het begin was digitaal ook inferieur aan analoog. Maar de digitale fotografie heeft zo’n snelle ontwikkeling doorgemaakt. En nu is digitaal niet meer weg te denken. Ook niet voor mij. Het is een meer efficiënte manier van werken met mijn handzame, digitale Canon. Direct beeld, direct beoordelen, geen gedoe met chemicaliën en klaar om na te bewerken in Photoshop zonder in te scannen. Digitaal werkt fijn en snel.
Maar elke keer wanneer ik de deur van de vriezer opendoe, zie ik een aantal pakken met rolfilm uitdagend naar me kijken. Het is net of de rolfilms tegen me zeggen: “Kan jij nog Hasselbladwaardige beelden met ons maken?” Ik ga binnenkort maar weer eens een paar rolfims ontdooien en belichten.